W tym czasie Stanley miał reputację stylisty wszystkich najpopularniejszych artystów pop. Tworzyła teledyski dla grupy N’Sync Bye Bye Bye i It’s Gonna Be Me, a także współpracowała z reżyserem teledysków Nigelem Dickiem.
Stanley i Spears pracowali razem, aby zaprojektować oryginalny kombinezon o tematyce kosmicznej. Pierwsze stroje dla Spears były białe lub czarne, a Stanley ubrał tancerzy rezerwowych w srebrne garnitury i podarował dużemu facetowi kostium astronauty. Ciekawostka: ten facet jest teraz chirurgiem.
Jak zmiękczyć suchy chleb: genialne życie z wodą i piekarnikiem
Nie, to nie jest sałatka. Świeży sos do dań letnich: przepis
Pomysł na przechowywanie narzędzi wiejskich: jak zrobić „wiklinowe” pudełko z desek
Zobacz też: Usuń go natychmiast! Piosenkarka Ani Lorak ze względu na liczną krytykę usunęła opublikowane zdjęcie w kostiumie kąpielowym
Parodie
- Serial parodiuje opowiadanie Shirley Jackson “Loteria”
, filmy “Człowiek z wikliny” i “Dzieci kukurydzy”. - Wrzeszczący dziennikarz parodiuje głównego bohatera filmu „Inwazja porywaczy ciał” Matthew Bennela, granego przez Donalda Sutherlanda.
- Pomysł strzału w głowę przypomina podobny incydent w Niewidzialnych Chucka Palahniuka i samobójstwo Kurta Cobaina, frontmana grunge’owego zespołu Nirvana.
- To, że Britney nadal żyje pomimo braku połowy głowy, może nawiązywać do opowiadania Orsona Scotta Carda „Wspomnienia mojej głowy”, w którym protagonista również odstrzelił sobie głowę pistoletem, ale nie zginął, ale zaczął napisać swego rodzaju pamiętnik, wspominając swoje dalekie od życia.tęczowe życie.
- Reporterzy używają kamer Manon, Zony i Kujifilm.
- W tłumie spragnionych poświęcenia Amerykanów pojawia się facet w mundurze z literą „W” na czapce, parodiujący słynną sieć fast foodów Mc Donald’s.
Historia
Chłopcy, którzy pomagają Britney Spears dostać się na Biegun Północny, dowiadują się szokującej prawdy o przyczynie jej popularności: fani, którzy najpierw unoszą Britney w przestworza, a potem nękają, zatruwają i doprowadzają do samobójstwa, w rzeczywistości odprawiają starożytny rytuał ofiara ludzka, aby żebrać o plon kukurydzy
Kilka miesięcy później mieszkańcy South Park w supermarkecie dyskutują o tegorocznych doskonałych zbiorach kukurydzy. Dalej w wiadomości o nowej wschodzącej gwieździe – Miley Cyrus. Odcinek kończy się słowami Randy’ego Marsha: „Wygląda na to, że następne zbiory będą jeszcze lepsze”.
Linki do innych odcinków
- Wcześniej Britney Spears była parodiowana w odcinku „Christian Hard Rock” siódmego sezonu.
- Muzyka odtwarzana, gdy ludzie rozmawiają z Kyle’em przebranym za Britney Spears, była już odtwarzana w odcinku Damien.
- To już czwarty odcinek, w którym Cartman robi komuś zdjęcie. Jest to więc jeden z jego niezaprzeczalnych talentów przez resztę chłopaków. Eric mówi nawet w kłótni z innymi dziennikarzami: „Jesteśmy też profesjonalistami”.
- Butters, po próbie samobójczej Britney, mówi Stanowi i Kyle’owi „Zabiłeś ją”; wcześniej to zdanie było używane przez nich, gdy mówili o kolejnej śmierci Kenny’ego.
- Postacie, które zginęły w poprzednich odcinkach, można zobaczyć w tłumie pod koniec odcinka – jak wielorybnik w “Uwolnij Willziaka”, pani Stevens w “Nauczycielu uwodzi chłopca”, właścicielka strony internetowej w “Zagadce Gówno w pisuarze”
Pojawiają się również:
- Scavenger Irene z „Casa Bonita” Leroy z „Nauczyciel uwodzi chłopca” i Le Petit Tourette
- Kapłan z Cartman jest do bani
- Małżonkowie z Cartoon Wars część II
- gdy wchodzą na polanę rodziny Broflovskich, Jeff Goldblum z The Show Is Closed, The Old Man z The Grizzly Dawn i dyrektor produkcji z Helen Keller! Musical”
- kiedy Stan rozmawia z Kyle’em o tym, co się dzieje, w tle widać sklepy tytoniowe.
- kiedy wkraczają rodzice Stana – Gene Hackman i sprzedawca T-shirtów z The Crazy Cripples, jeden z właścicieli kasyn z Red Man’s Greed i trener, który błysnął w All to Lose
- w kolejnym kadrze – nerd z “Make love, not Warcraft’om”
- kiedy Stan próbuje przemówić do tłumu – robotników obozowych z Cartman Sucks, dwóch członków Klubu Super Podróżników (ten, który powalił Szefa dmuchawką i ten, który zastrzelił go z karabinu maszynowego) z Powrotu Szef, Al Gore i pracownicy Pogotowie ratunkowe z „Manmedvedosvin”
- pojawiają się także wróżki z Niesamowity prezent Cartmana, meteorolog z Mrocznego zaduchu!, rabin z Pasji Żyda, piekarz z Piekła na ziemi 2006, ojciec wieczoru panieńskiego w Marjorine, panna Polka z The Day Erections , Mandomba CIA, sędzia Imaginationland, Nelson (kolega Randy’ego Marsha) i pani Stribble z papieru toaletowego.
Fragment charakteryzujący New Look Britney
Księżniczka Maria nie dosłuchała do końca i kontynuując wątek swoich myśli, zwróciła się do synowej, wskazując czule wzrokiem na jej brzuch: – Chyba? – powiedziała. Zmieniła się twarz księżniczki. Ona westchnęła. – Tak, prawdopodobnie – powiedziała. – Ach! To bardzo przerażające… Gąbka Lisy zatonęła. Zbliżyła twarz do twarzy szwagierki i nagle znów wybuchnęła płaczem. – Musi odpocząć – powiedział książę Andrei, krzywiąc się. Prawda, Liso? Zabierz ją do siebie, a ja pójdę do ojca. Kim on jest, mimo wszystko? – To samo, to samo; Nie znam twoich oczu – odpowiedziała radośnie księżniczka. – A te same godziny i spacery alejkami? Maszyna? – zapytał książę Andriej z ledwo dostrzegalnym uśmiechem, pokazując, że pomimo całej miłości i szacunku do ojca, rozumie swoje słabości. „Ten sam zegarek i maszyna, wciąż matematyka i moje lekcje geometrii” – odpowiedziała radośnie księżniczka Mary, jakby jej lekcje geometrii były jednym z najradośniejszych wrażeń w jej życiu. Kiedy minęło dwadzieścia minut potrzebnych na wstanie starego księcia, Tichon przyszedł, by wezwać młodego księcia do ojca. Stary człowiek zrobił wyjątek w swoim stylu życia na cześć przybycia syna: kazał go wpuścić do swojej połowy, ubierając się przed obiadem. Książę chodził po staremu, w kaftanie i puchu. I podczas gdy książę Andriej (nie z tym zrzędliwym wyrazem twarzy i manierami, które przybierał w salonach, ale z tą ożywioną twarzą, którą miał, gdy rozmawiał z Pierrem) wchodził do ojca, starzec siedział w garderobie. na szerokim, tapicerowanym fotelu z Maroka, w prochowni, pozostawiając głowę w rękach Tichona. – ALE! Wojownik! Chcesz podbić Bonaparte? – powiedział staruszek i potrząsnął upudrowaną głową, na ile pozwalał warkocz, który był w rękach Tichona. – Przynajmniej dobrze mu to weź, bo inaczej niedługo zapisze nas jako swoich poddanych. – Świetny! I wystawił policzek. Starzec był w dobrym nastroju po popołudniowej drzemce. (Mówił, że po obiedzie sen srebrny, a przed obiadem złoty.) Spod gęstych, zwisających brwi radośnie patrzył z ukosa na syna. Książę Andriej podszedł i pocałował ojca we wskazane przez niego miejsce. Nie odpowiedział na ulubiony temat rozmów ojca – przekomarzanie się z obecnym wojskowym, a zwłaszcza z Bonapartem. „Tak, przybyłem do ciebie, ojcze, z ciężarną żoną”, powiedział książę Andrzej, śledząc ożywionym i pełnym szacunku wzrokiem każdy rys twarzy ojca. – Jak twoje zdrowie? – Niezdrowy bracie, są tylko głupcy i rozpustnicy, a znasz mnie: od rana do wieczora zabiegany, umiarkowany, no, zdrowy. „Dzięki Bogu”, powiedział syn z uśmiechem. „Bóg nie ma z tym nic wspólnego. Cóż, powiedz mi – kontynuował, wracając do swojego ulubionego konia – jak Niemcy nauczyli cię walczyć z Bonapartem według twojej nowej nauki, zwanej strategią, której nauczyłeś. Książę Andrzej uśmiechnął się. „Pozwól mi się opamiętać, ojcze” – powiedział z uśmiechem, który pokazał, że słabości ojca nie przeszkodziły mu szanować go i kochać. – Bo jeszcze się nie zadomowiłam. – Kłamiesz, kłamiesz – krzyknął starzec, potrząsając warkoczem, żeby zobaczyć, czy jest ciasno spleciony, i chwytając syna za ramię. Dom dla twojej żony jest gotowy. Księżniczka Marya przyprowadzi ją, pokaże i porozmawia z trzech pudełek. To sprawa ich matki. Cieszę się z niej. Usiądź i powiedz. Rozumiem armię Michelsona, Tołstoj też. jednorazowe lądowanie. Co zrobi armia południa? Prusy, neutralność. Wiem o tym. Austria co? – powiedział, wstając z krzesła i chodząc po pokoju, a Tichon biegał i rozdawał ubrania. Szwecja co? Jak przeprawić się przez Pomorze? Książę Andriej, widząc pilność żądania ojca, najpierw niechętnie, ale potem coraz bardziej ożywiony i mimowolnie, w połowie opowieści, z przyzwyczajenia, przechodząc z języka rosyjskiego na francuski, zaczął nakreślać plan operacyjny proponowanej kampania. Opowiadał, jak XNUMX-tysięczna armia miała zagrozić Prusom, aby wyrwać je z neutralności i wciągnąć do wojny, jak część tych oddziałów miała dołączyć do wojsk szwedzkich w Stralsundzie, jak XNUMX tysiące Austriaków w połączeniu ze stu tysiące Rosjan miało działać we Włoszech i nad Renem i jak pięćdziesiąt tysięcy Rosjan i pięćdziesiąt tysięcy Anglików wyląduje w Neapolu i jak w rezultacie armia licząca pięćset tysięcy miała zaatakować Francuzów z różnych stron. Stary książę nie okazał najmniejszego zainteresowania opowieścią, jakby nie słuchał, i idąc dalej się ubierał, trzykrotnie mu niespodziewanie przerwał. Kiedyś go zatrzymał i krzyknął: – Biały! biały! Oznaczało to, że Tikhon nie dawał mu kamizelki, której chciał. Innym razem zatrzymał się i zapytał: – A niedługo urodzi? – i kręcąc głową z wyrzutem, powiedział: – Niedobrze! Dalej, dalej. Po raz trzeci, kiedy książę Andriej dokończył opis, starzec zaśpiewał fałszywym i starczym głosem: „Malbroug s’en va t en guerre. Dieu sait guand revendra. [Malbrook prowadzi kampanię. Bóg wie kiedy.] Syn tylko się uśmiechnął. – Nie mówię, że to był plan, który aprobuję – powiedział syn. – Właśnie ci powiedziałem, jaki jest. Napoleon miał już swój plan nie gorszy od tego. Cóż, nie powiedziałeś mi nic nowego. – A starzec w zamyśleniu powiedział do siebie szybko: – Dieu sait quand revendra. – Idź do jadalni. O wyznaczonej godzinie, upudrowany i ogolony, książę wszedł do jadalni, gdzie jego synowa, księżna Maria, m lle Bourienne, oraz książęcy architekt, którym dziwnym kaprysem dopuszczono do stołu, czekali na niego, choć ten mało znaczący ze swej pozycji człowiek nie mógł liczyć na taki zaszczyt. . Książę, który mocno trzymał się różnicy w losach w życiu i rzadko pozwalał nawet ważnym urzędnikom prowincji przyjść do stołu, nagle architektowi Michaiłowi Iwanowiczowi, który wydmuchał nos w kraciastą chusteczkę w kącie, udowodnił, że wszyscy ludzie są równe i niejednokrotnie zainspirował swoją córkę, że Michaił Iwanowicz nie zrobił nic gorszego niż ty i ja.
Czerwony kombinezon
Bush miał nieco ponad dwie minuty na stworzenie czegoś. I udało mu się stworzyć czerwony lateksowy garnitur w jedną noc. Spears od razu go polubił, chociaż Stanley miał wcześniejsze zastrzeżenia co do lepkiego materiału stroju. „Jeśli nosisz lateks, natychmiast się pocisz, a wiedziałem, że będzie tańczyć w tym stroju przez cały dzień” – mówi Stanley. „Byłem zdenerwowany, że zemdleje na planie” — wspomina Stanley. Obawy stylistki częściowo się sprawdziły. „Po jednym ujęciu rozpiąłem jej kombinezon i była dosłownie cała mokra, wyglądała, jakby wylano na nią wiadro wody. Delikatnie mówiąc, miała wtedy bardzo pracowity dzień.
Dzień zdjęciowy stał się jeszcze bardziej intensywny. Podczas sceny, w której Spears leży, a kamera jest skierowana na nią z góry, część kamery przesunęła się i uderzyła ją w tył głowy. „Ale była prawdziwym żołnierzem i od razu wróciła do pracy” — wspomina Stanley.
Ponad dwie dekady później stylistka mówi, że praca z Spears była jednym z jej najdzikszych i najzabawniejszych projektów. „Ludzie się tego nie spodziewali. Była jeszcze młoda i niewinna, a potem nagle pojawia się w tym jasnym, seksownym, obcisłym kombinezonie. Zdecydowanie wiedziała, czego chce i co lubi – to właśnie czyni jej Britney ”- mówi Stanley.
