Spędziłeś całe swoje dorosłe życie, próbując oddać się czemuś i komuś innemu. Najpierw szkoła, potem uniwersytet, pierwsza praca, małżonek i dzieci. Tyle czasu i energii poświęciłeś innym, próbując udowodnić swoje istnienie, że zapomniałeś o sobie.
Ale pewnego dnia rozejrzysz się, nie zobaczysz porozrzucanych zabawek i brudnej bielizny, a zrozumiesz, że odpowiadasz tylko za siebie. Właśnie w tym momencie zaglądasz w głąb siebie i zadajesz sobie pytanie: „czego chcę i co chcę robić?”. Oczywiście zrozumienie tych rzeczy zajmie trochę czasu, ale w końcu nowo odkryta wolność wyboru sprawi, że serce zacznie śpiewać.
Niektórzy z Was będą źli na siebie, że przez te wszystkie lata nie wypuszczacie swoich pasji i hobby, inni będą się bali niespodziewanej wolności, a jeszcze inni nie będą mieli najmniejszego pojęcia, co robić.
To będzie twoje oświecenie. Inni nazywają to kryzysem wieku średniego, ale kryzys jest sytuacją niezrównoważoną, a nawet niebezpieczną, w twoim przypadku czujesz się niezrównoważony w świecie, który znałeś, a ustalenie nowego harmonogramu i zasad zajmie ci trochę czasu.
Kiedy przyzwyczaisz się do nowej pozycji, poczujesz się żywy i wolny. Wydaje się, że budzisz się z głębokiego snu i jesteś w stanie spełnić wszystkie swoje pragnienia i marzenia.
Dlatego 40 lat to nowe 20. W tej chwili rozumiemy, że jesteśmy ważną częścią społeczeństwa i co możemy mu dać. Znajdujemy nowe sposoby wyrażania siebie.
Staniesz się samolubny wobec młodszego pokolenia i dzieci, ponieważ w końcu znalazłeś czas dla siebie. Nie będziesz już odczuwać potrzeby zarządzania swoim harmonogramem. Teraz, kiedy idziesz do jogi lub księgarni, robisz to dla zabawy, a nie dlatego, że jest to konieczne lub zdrowe.
Teraz jesteś gotowy, aby poświęcić cały swój wolny czas, aby zacząć żyć w nowy sposób.
Źródło: creu.ru
Dlaczego wciąż jesteś samotny?
Samotność to nie tylko stan umysłu. Rzadka osoba tęskni za samotnością, większość jest nią obciążona i chce poprawić obecną sytuację, wpuszczając osobę lub osoby, które pomogą nie czuć się samotnym. Wiosną, kiedy wydaje się, że cały świat rozpada się na pary całujące się na ulicy, samotna kobieta przeżywa prawdziwe cierpienie. Jak być? Psycholog Ekaterina Gorshkova udziela porad czytelnikom Passion.ru.
Od dzieciństwa każda dziewczynka jest pewna, że gdy dorośnie, na pewno poślubi przystojnego księcia i będzie z nim żyć długo i szczęśliwie. Minęły lata, ukończyłeś instytut, zostałeś czołowym menadżerem, półki w mieszkaniu pękają od nagród za Twoje fantastyczne osiągnięcia w różnych dziedzinach, a główna nagroda w postaci księcia, który ma Cię uszczęśliwić , nadal nie ma.
Koleżanki wyszły za mąż lub mają stałych chłopaków, dzięki czemu coraz częściej odczuwasz nieznośną tęsknotę i samotność. „I gdzie patrzą tylko mężczyźni!” Mama jest zaskoczona. I zadajesz sobie pytanie, na które od dawna nie potrafiłeś znaleźć odpowiedzi: dlaczego? Jestem piękna, mądra, towarzyska, mężczyźni tacy jak ja – dlaczego wciąż jestem sam?!
Bez niego
Mila zawsze była wychowywana w takim duchu, że kobieta jest diamentem, a mężczyzna ma zapewnić jej istnienie. Dlatego nie dążyła specjalnie do realizacji kariery, ale praca Postrzegałam to jako sposób na znalezienie bogatego i opiekuńczego męża, którego idealny obraz zawsze miałam w głowie.
Mila ukończyła prestiżowy instytut iz łatwością zdobyła bardzo atrakcyjne, z punktu widzenia godnych kandydatów, miejsce. Pomimo piękna i uroku, a także dużego wyboru zamożnych i przystojnych mężczyzn w pobliżu, żadna z jej powieści nie doprowadziła do upragnionego małżeństwa.
Ze wszystkimi jej fanami ona zrywa sięgdy tylko uświadamia sobie, że „nie jest mężczyzną jej marzeń”. Muszę przyznać, że najbardziej cierpliwy fan ukrywał ten fakt przez całe dwa lata! Ale mimo to Mila zdjął maskę i znów został sam.
ujawnić
Oczywiście każda osoba ma wyobrażenie o tym, jak powinien wyglądać pożądany partner. Ale obsesyjna myśl, że istnieje „Ten Jedyny” – iluzja, która zatruwa życie. Ciągle porównujesz „Go” z innymi. I oczywiście „On” zrobiłby wszystko lepiej.
To utrudnia docenienie innych mężczyzn na zasługi. Mit o miłość co zdarza się tylko raz, uniemożliwia nawiązanie nowych połączeń po tym, jak poprzednie zakończyło się niepowodzeniem. Kontynuacja tego mitu – mit, że każdy ma swoje przeznaczenie jest niebezpieczny, ponieważ całkowicie uwalniasz się od odpowiedzialności za swoje życie.
Nie wyobrażasz sobie innych opcji rozwoju wydarzeń, nie planujesz alternatywnych ścieżek. I stać się bardzo wrażliwym i zależnym. Rezultatem jest rozczarowanie.
rozbrajać
Miłość jest inna, często się zdarza i może trwać całe życie!
Nie oczekuj, że twój partner spełni twoje fantazje. Bardzo często obdarzamy osobę naszych marzeń tymi cechami, które podziwiamy, ale których nam brakuje. Dlatego najłatwiejsza opcja życia w rzeczywistości – stań się osobą swoich marzeń.
Nie odrzucaj oferty kawy młodego mężczyzny tylko dlatego, że nie wygląda na twój ideał. Jak pokazuje praktyka, spotkanie z księciem wcale nie gwarantuje dalszego szczęścia z nim. Dlatego niech zasadą będzie zwracanie uwagi na to, co najlepsze w rozmówcyi wyłącz kalkulator, który w twojej głowie wylicza opcje dopasowania nowego dżentelmena i twojego Ideala.
Zamiast tego ufaj uczuciomktóre wywołuje w tobie mężczyzna: jeśli czujesz się komfortowo i jesteś nim zainteresowany, to absolutnie nie musisz się denerwować, ponieważ wszystko nie idzie zgodnie z twoim idealnym scenariuszem.
Zbyt dobre dla mężczyzn
Larisa zajmuje się PR. Muszę powiedzieć, że praca tak ją zafascynowała, że nie jest już jasne, co jest prawdą w życiu Larisy, a co nie. Za każdym razem, gdy spotyka mężczyznę, aranżuje prawdziwą kampanię PR.
Starania mają na celu przekonać grupę docelową, że jest prawdziwą gwiazdą: super seksowna, bardzo zajęta, zbyt rozchwytywana, była wszędzie, widziała wszystko, a mężczyźni, jak tylko ją zobaczą, natychmiast układają i układają dywany z róż.
Alla ma inną sytuację: jest poszukiwaną modelką, oprócz urody, ma inteligencję i talent, które z kolei znajdują zastosowanie w innych obszarach jej działalności, bardzo zresztą bardzo udanej. Larisę i Allę łączy fakt, że mężczyźni uwielbiają je, patrzą na nie z podziwem, ale obawiają się relacji z nimi.
ujawnić
Ogólnie rzecz biorąc, ludzie boją się, gdy widzą całkowicie idealną osobę.
Mężczyźni uważają, że taka kobieta potrzebuje przynajmniej księcia z rodzinnym zamkiem, choć w rzeczywistości może być daleka od ideału, całkowicie bezpretensjonalna i marzyć o prostych relacjach międzyludzkich, co niestety ze względu na jej wizerunek i dobrze zbudowaną kampanię PR , często nie jest dostępna.
Poślubienie takiej kobiety dla mężczyzny to jak włożenie ognistego ptaka do klatki, wyrywanie mu piór i zamienianie go w kurczaka. „Ptak powinien szybować na niebie, a nie być w kuchni! Jest taka piękna, tak wielu ludzi ją lubi, nie mogę jej zatrzymać! Jest dla mnie za dobra!” – mężczyzna myśli z tęsknotą i niepokojem.
Jeśli kobieta jest dobra, to nie tylko on to widzi, co oznacza, że może ją stracić. Większość ludzi boi się, gdy wszystkiego jest za dużo, właśnie dlatego, że boi się bycia porzuconym i nie chcę słyszeć banalnego zdania: „A co ona w nim znalazła?”. I tak mężczyzna, który spotyka kobietę, która jest zbyt piękna lub zbyt udana, zaczyna się z góry martwić, że zostanie odrzucony.
Tak zabawnie, jak to brzmi wielu mężczyzn w takiej sytuacji decyduje się na ucieczkę – jako najlepszy sposób na ucieczkę od kompleksu niższości.
rozbrajać
Nie bój się! Tobie nie musisz stać się szarą myszą, ukrywając przed nim swoje kopalnie złota i szyby naftowe, a także całą stajnię koni arabskich, którą niedawno otrzymałeś w prezencie od prawdziwego księcia. U podstaw tego męskiego strachu leży kompleks niższości i związany z nim strach, że może być gorszy od ciebie.
Dlatego pierwszą rzeczą do zrobienia jest usuń z głowy szkodliwe nastawienie, że mężczyźni nie lubią pięknych i mądrych kobiet. Jeśli zwrócisz uwagę, zrozumiesz, że wcale tak nie jest. Faktycznie mężczyźni boją się kobiet, które ich nie potrzebują!
Jeśli w ogóle cię nim nie interesujesz, ale jak paw rozkładasz pióra nie odzyskując przytomności z piosenek o ukochanej, to wkrótce zostaniesz sam. Będą Cię unikać nie tylko mężczyźni, ale także dziewczyny.
W rzeczywistości, jeśli próbujesz zaimponować w każdy możliwy sposób, mówi tylko, że jesteś bardzo niepewny i myślisz, że nikt cię tak nie pokocha. Dlatego skorzystaj z rad naszych babć: porozmawiaj z osobą o sobie. Poproś mężczyznę o radę, okaż zainteresowanie nim i jego znaczenie dla ciebie.
Staraj się organizować randki w taki sposób, aby mężczyzna czuł się kompetentny – w końcu są na pewno dziedziny życia, w których delikatnie mówiąc nie błyszczysz! Przynajmniej to wystarczy, aby człowiek pewny siebie nie uciekł od ciebie.
A także nie bądź idealny! To zawsze tworzy aurę niedostępności i jest to dobre tylko dla bohaterek filmów. Dla tego mieć kilka nieszkodliwych słabości i niedociągnięć i nigdy ich nie ukrywaj!
40 lat. Niejednoznaczna postać. Ktoś, kto przekroczył już tę granicę, powie: „To jeszcze młodość!”, I całkowicie zgodzi się z banalnym, ale sloganem znanego filmu, mówią: „życie dopiero się zaczyna”. Młodzież i młodzież często uważają ten wiek za „starość”, częściej nie obraża to dorosłych, starszych ludzi, ale ich śmieszy. Ale z jakiegoś powodu osoba, która zbliża się do czterdziestych urodzin, postanawia nie obchodzić swoich urodzin (tradycja, której nikt nie potrafi jasno wytłumaczyć), nie, nie i po raz kolejny zatrzyma się przed lustrem, przyglądając się pierwszym zmarszczkom i nagle pojawiające się siwe włosy (dotyczy to mężczyzn). Kobiety z reguły znają wszystkie swoje zmarszczki od dawna, ale pojawienie się nowej może nagle wywołać burzę emocji w tym okresie. I człowiek nagle zdaje sobie sprawę z nieopisaną jasnością, że to ŚRODEK. A za młodością. Ale jeszcze nie stary, dzięki Bogu. I tutaj „obejmuje” wielu. Co dzieje się z człowiekiem, dlaczego go „zakrywa”, jak wpływa na niego, jego życie i jego bliskich, chcę opowiedzieć w tym artykule.
Na początek chciałbym zwrócić uwagę na kilka ważnych punktów:
Po pierwsze, liczba „40” to przykładowa koncepcja. Kryzys „40 lat” może rozpocząć się dla każdej osoby za jednym razem, najczęstszy okres doświadczania tego kryzysu przypada na wiek od 38 do 42 lat. Ale zdarza się to w wieku 35 lat i 45 lat. W końcu wszyscy jesteśmy różni. W psychologii rozwojowej podaje się przybliżony czas wystąpienia pewnych kryzysów u osoby, ale czas ich wystąpienia, a także czas trwania, zależą od indywidualnych cech osoby. W specjalistycznej literaturze psychologicznej można znaleźć dane dotyczące periodyzacji kryzysów w życiu człowieka. Najczęściej stosowaną periodyzacją jest słynny psycholog Eric Erickson.
Po drugie, stopień nasilenia przeżywania konkretnego kryzysu jest różny dla każdej osoby. Ktoś może bardzo dotkliwie przeżyć kryzys, który bezpośrednio wpłynie na jego życie i życie jego bliskich. Dla niektórych kryzys mija spokojniej, gdy dana osoba ma wewnętrzne zasoby i siłę, aby odpowiednio rozwiązać problemy, z którymi się boryka. A czasami ten czas jest przeżywany nawet cicho i niezauważalnie dla innych, a czasami nie jest realizowany przez samą osobę (w tym przypadku problemy nierozwiązane podczas kryzysu mają tendencję do ponownego powrotu, kumulacji). Zależy to od indywidualnych cech jednostki, cech jej rozwoju umysłowego i stopnia rozwiązywania poprzednich kryzysów, drogi życiowej, doświadczenia rozwiązywania takich kryzysów w rodzinie rodzicielskiej, a nawet w niektórych przypadkach od płci osoba.
A teraz chciałbym przejść do omówienia samej istoty głośnego kryzysu „40 lat”.
Dlaczego ten konkretny kryzys jest tematem tego artykułu?
Oczywiście wszystkie 8 okresów wiekowych (według Ericksona) są bardzo ważne. Począwszy od kryzysów w dzieciństwie, wiele się o tym mówi w psychologii dziecięcej, mały człowiek zaczyna się zmieniać, dojrzewać psychicznie i psychicznie, aby być gotowym na nowe realia życia, które przedstawia nam życie. Ale w życiu człowieka są dwa bardzo znaczące okresy, którym towarzyszą kryzysy, których wynik może wpłynąć na resztę życia. To jest „kryzys nastolatków” i „kryzys 40 lat”. Oba kryzysy z reguły są przeżywane bardzo ostro, „życie wewnętrzne” człowieka wrze, czasami emocje przekraczają skalę, a oba te kryzysy są krytyczne i decydujące w życiu człowieka. W psychologii oba okresy nazywane są „kryzys osobowości”, czyli w międzyczasie w życiu każdego człowieka, gdy próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie „kim jestem?”. A jeśli jesteśmy mniej lub bardziej zaznajomieni z trudnościami młodzieńczymi, w każdym razie istnieje mnóstwo specjalistycznej literatury na ten temat, a także psychologów zajmujących się tymi problemami, to jeśli wielu słyszało o „kryzysie wieku średniego”, nie zawsze dokładnie reprezentują „co to za zwierzę i z czym jest zjadane?”.
I w tym samym czasie, „średnia życia” – najtrudniejszy i najważniejszy okres w życiu człowieka.. Okres, w którym człowiek, zdając sobie sprawę, że połowa jego życia już przeżyła, spogląda wstecz i zadaje sobie pytanie: „Kim jestem w tym życiu? Co osiągnąłem? Co mógłbym zrobić? Z kim jestem teraz? Okres, w którym dokonuje się wiele zmian, przewartościowanie siebie, swoich osiągnięć, swoich przyjaciół, partnerów, swojej rodziny. Kiedy dana osoba próbuje zmienić to, co mu się nie podoba. Albo poddaj się i trać wiarę w siebie. Albo jest dumny ze swoich osiągnięć i zaczyna budować „drugą połowę swojego życia”.
Osoba znajduje się w warunkach znacznie różniących się psychologicznie od poprzednich. Rozumie, że wiek średni to swego rodzaju okres przejściowy między dwoma pokoleniami. Jego dzieci i jego rodzice. To jest doświadczenie izolacji od innych pokoleń. Dzieci w większości przypadków już dorosły lub nastolatki, a rodzice nagle się zestarzeli, wymagając pomocy.
Okres, w którym człowiek zdaje sobie sprawę, że tylko on jest odpowiedzialny za siebie, swój los, a także za swoją rodzinę. I jest sam – na barykadach – z jednej strony starsi rodzice, az drugiej niedorosłe dzieci. Wszystko to prowadzi do przekonania, że „jest następny”, że jest śmiertelny, a jego czas się kończy. Dopóki rodzice żyją, dopóki są silni, człowiek jest niejako bezpieczny, pod ochroną.
Co dzieje się z osobą w tym okresie pod względem psychologicznym?
Jeśli w wieku 20 lat osoba jest postrzegana jako obiecująca, to w wieku 40 lat jest czas spełnienia obietnic danych raz i spełnienia nadziei młodości. Coraz większa świadomość rozbieżności między marzeniami, celami życiowymi człowieka a jego rzeczywistą sytuacją jest najdotkliwym doświadczeniem czterdziestolatka.
W świetle zmian zachodzących w psychologii osoby w średnim wieku następuje zrozumienie i ponowna ocena życia jako całości, korekta istniejącego systemu wartości, gdy człowiek podejmuje próbę zrozumienia, które z nich naprawdę mają znaczenie w życiu.
Główny motyw czterdziestolatków: „Musimy mieć teraz czas na załatwienie wszystkich naszych spraw”.
Widzimy, że w średnim wieku nasi przyjaciele i koledzy zachowują się w nieoczekiwany sposób; czujemy, że gdy zbliżamy się do tego okresu życia, gdzieś głęboko w nas coś zaczyna się budzić.
Faktem jest, że w pierwszej połowie życia kierujemy się tymi „właściwymi” ideałami, zasadami zachowania, które otrzymaliśmy od rodzicielskich wartości, postaw, scenariuszy. Człowiek podąża za nimi nieświadomie, często wpływ rodziców nie jest świadomy. Wpływ rodzicielski otrzymany w dzieciństwie pozostawia silny ślad na osobie. Osoba uważa te instalacje za własne. Ale bliżej połowy życia pojawia się sprzeczność: człowiek wie, jak powinien żyć, ale nie uzyskuje pożądanego rezultatu. Dorosły musi uświadomić sobie, kim naprawdę jest, uwolnić się od wpływu rodziców i zdobyć własne nagromadzone doświadczenie. Zdając sobie sprawę z wpływu rodziców, osoba będzie mogła zaakceptować to, czego chce, lub odmówić tego, co przeszkadza.
Ponowna ocena wartości życiowych w połowie życia.
Będąc w depresyjnym, przygnębionym nastroju, wiele osób w średnim wieku projektuje swój stan wewnętrzny na otaczający ich świat: opierając się naturalnym zmianom związanym z wiekiem, nie chcąc się do nich przyznać, obwiniają „niesprzyjające” środowisko, czy to rodzinę, środowisko zawodowe , kraj jako całość. Ponowna ocena wartości życiowych następuje w dwóch ważnych dla człowieka obszarach: rodzinnym i zawodowym. Te dwa obszary są najważniejsze dla człowieka, dlatego zmiany, które na nie wpływają, z reguły mają ogromne znaczenie i wpływają nie tylko na przyszły los, ale także na zdrowie psychiczne człowieka.
Podsumowując, chciałbym podać definicję stosowaną przez psychologów: „kryzys wieku średniego to zjawisko psychologiczne doświadczane przez osoby, które osiągnęły wiek 40-45 lat i polega na krytycznej ocenie tego, co zostało osiągnięte w życiu do tego czasu.”
W tym okresie człowiek może zmienić wszystko: miejsce zamieszkania, kraj, pracę, krąg społeczny, rodzinę. Zmiany mogą być tragiczne, błędne lub mogą być początkiem nowego życia. Życie pełne świadomości siebie – swoich wartości, priorytetów, celów, czyli „nowego” życia – w harmonii z samym sobą.
Ale jest to również czas, kiedy człowiek może albo zmienić swój stosunek do wielu spraw (wartości w swoim życiu, jego główne znaczenie, rodzina, praca). To czas, kiedy człowiek może uświadomić sobie, co jest dla niego naprawdę ważne, zaczyna to doceniać i budować swoje życie zgodnie ze swoją wiedzą.
Osoba, która pomyślnie przeszła kryzys 40 lat, zrozumiała siebie, stoi u progu nowego życia, w harmonii z samym sobą. Często w tym okresie poprawiają się relacje z rodzicami, jeśli byli napięci, życie rodzinne nabiera drugiego wiatru. Praca idzie dobrze, wzrasta pewność siebie, znajdują się nowe punkty zastosowania siebie i samorealizacji.
Aby jednak w pełni cieszyć się wszystkimi tymi bonusami, musisz wykazać się odwagą, aby zrozumieć siebie w jednym z najtrudniejszych ludzkich kryzysów – „kryzysie wieku średniego”.
